Dwa.

     - Co z nią? - Dziewczyna usłyszała zatroskany głos Artura. Otworzyła delikatnie oczy i nagle usłyszała przerażenie w głosie Artura, kiedy krzyknął:
- O, mój Boże! Ona nie ma tęczówek! -Po chwili znowu zobaczyła ciemność, ale tym razem nie była sama. Naprzeciwko niej stanął umięśniony mężczyzna w bieli. Usta miał ułożone w drwiącym uśmiechu, kiedy mówił:
- Zostałaś wybrana. Uratuj ich. - Usłyszała cichy śmiech i nagle wszystko zniknęło, a ona na powrót znalazłam się w szpitalnej sali. Siedział lekko przerażony Artur, który wybełkotał tylko:
- Co to do cholery było? - Wpatrywał się w jej groszkowe oczy, dopóki nie pojawiły się w nich łzy. Jego pociągła twarz wydawała się teraz smutna, a jego bujne włosy zbyt ciemne i suche. Szorstkie dłonie delikatnie gładziły jej policzek. Po chwili jego czarne włosy zrobiły się złociste, a jego niebieskie oczy, czarne; jego usta zmieniły się w szeroki uśmiech. Dziewczyna zamknęła szybko oczy i kiedy je otworzyła, przed nią znów siedział Artur. Uśmiechnęła się delikatnie i brunet powiedział:
- Twoi rodzice już tu jadą. - Po chwili sięgnął do kieszeni i wyciągnął z niej srebrną przywieszkę w kształcie śnieżynki. - Znalazłem ją obok szafki zanim wstałaś. - Włożył zawieszkę w dłoń dziewczyny i mocno ją ucałował.  Jaye położyła śnieżynkę na szafce i spojrzała na Artura. Wpatrywał się w okno, nic nie mówiąc.
- Adam i Damien przyjadą?- Spytała przez zęby. Znała odpowiedź, ale chciała to usłyszeć od kogoś innego.
- Nie. Wyjechali w Alpy. Zdobywają La Meige (3983m.) -  Uśmiechnął się pokrzepiająco, kiedy dziewczyna nagle poczuła dotkliwy ból w miejscu zapięcia bransoletki, która jakimś cudem znalazła się na jej  nadgarstku.
- Wyjdź. - Wysyczała w stronę Artura, który lekko zdziwiony jej zachowaniem, mruknął:
- Pójdę po kawę. - Nie wiedziała dlaczego go wyprosiła, ale czuła, że teraz chce być sama.      Zaszlochała cicho i od razu otarła pojedyncze łzy, które spłynęły jej po policzku. Czuła jak krew pulsuje jej w żyłach, a włoski na rękach stają dęba. Nagle targnął nią ból i  kręgosłup wygiął się w niecodziennej pozycji. Po chwili wszystko się ustatkowało, a ona próbowała uspokoić oddech. Spojrzała na szafkę i chwyciła szybko zawieszkę, jakby to, co robiła było przestępstwem. Przypięła śnieżynkę do łańcuszka i poczuła dziwny przypływ energii, a jej ciało oblał gorąc. Niespodziewanie zaczęła się krztusić i przez chwilę myślała, że straciła władzę nad swoim ciałem. Po chwili rozpoczęły się drgawki, a Jaye nie wiedziała co się dzieje.

Piętnaście dni minie całych

nim o tragedii dowie się świat cały.

Ratuj się ktokolwiek może,

bo wyrok śmierci nie ukorze. 

     Drgawki ustały, lecz jeszcze przez chwilę widziała wszystko jakby przez mgłę. Nie mogła się poruszyć,  już w ogóle nie mówiąc o płakaniu. Kiedy wszystko ustało, a dziewczyna odzyskałam władzę nad swoim ciałem spojrzała na drzwi, w których stał przerażony Artur. Przy jego stopach leżały kubki i rozlana kawa. Wybiegł przestraszony z sali, a dziewczyna żałośnie się zaśmiała. Nie wiedziała dlaczego, może dlatego, ze czuła się bezsilna, a może dlatego, ze w ciągu jednego dnia widziała przerażonego Artura więcej razy niż w ciągu całego swojego życia. 

      Ni stąd ni zowąd w drzwiach pojawił się przerażony Artur, a za nim stał lekko znudzony lekarz, który widząc uśmiech dziewczyny, spytał:

- Mogę zrobić kilka badań?- Jego żylaste dłonie ledwo trzymały kartę pacjentki, a jego usta były już sine od ciągłego zagryzania warg. Kiedy dziewczyna pokiwała twierdząco głową, smukła sylwetka lekarza i Artura zniknęły za drzwiami. Została sama i nie wiedziała, co ze sobą zrobić. 

- Istnieje racjonalne wytłumaczenie mojego zachowania. Stres. - Mruknęła sama do siebie i uśmiechnęła się szeroko do pielęgniarek, które nagle wparowały do pokoju. Szybko przemieszczały się po sali i odłączały ją od najróżniejszych aparatur, których dziwnym trafem wcześniej nie zauważyła. Przyglądała się zestresowanym siostrom, które zaczęły nerwowo krzątać się bez celu po sali. Nagle jedna z nich - niewysoka rudowłosa, niechcący szarpnęła lekko za wenflon.
- Przepraszam! - Krzyknęła przerażona, jakby miała do czynienia z jakimś kryminalistą.
- Hej, hej! Spokojnie, nic się nie stało. - Powiedziała Jaye, a pielęgniarka niespokojnie umilkła i zmierzyła wzrokiem drugą kobietę. Wyprowadziły z sali łóżko wraz z dziewczyną, która spytała:
- Dlaczego nie mogę tam po prostu iść? A tak właściwie to gdzie idziemy? - Zaakcentowała ostatnie słowo pierwszego zdania, dając dosadnie do zrozumienia, ze ma nogi, a do tego sprawne... Pielęgniarki spojrzały się na siebie nerwowo i najnormalniej w świecie ją zignorowały, jak to miała w zwyczaju jej pani z biologii, gdy pytała się o różne niestosowne rzeczy. Westchnęła głośno i rozpoczęła swoje baczne rozglądanie się po szpitalu, jednak po chwili uznała, że szpital jak szpital i nie ma w nim nic nadzwyczajnego. Spojrzała na rudowłosą, która kilka minut temu wręcz błagała ją o wybaczenie. Teraz jej twarz nie wyrażała żadnych emocji, a jej brązowe oczy były wręcz przerażające. Takie puste i ciemne... Bursztynowe włosy kobiety spięte były w ciasnego koka, praktycznie na czubku głowy. Od zawsze koczki kojarzyły jej się z drobnymi dziewczynkami w różowych tiulach, które krążyły po scenie robiąc piruety i uśmiechając się szeroko do widowni. Druga pielęgniarka była młodą blondynką z dużymi niebieskimi oczami. Jej długie włosy były spięte w luźnego kucyka, który opadał jej na plecy. Ta wydawała się o wiele młodsza od rudowłosej, jak i o wiele milsza, choć też wcale dużo nie mówiła. Ba! w ogóle się nie odzywała! Najwyraźniej się bały, co było same w sobie przekomiczne, ze względu na to, ze dziewczyna nie mogła wstać z łóżka, no chyba, że polubiłaby obnażanie się przed całym szpitalem. Te piżamki szpitalne zdecydowanie powinny mieć zasłonięty tył. Zaśmiała się cicho na myśl siebie na środku szpitalnego korytarza w takowej piżamce. Blondynka spojrzała się na nią z zaciekawieniem i pytająco spojrzała na rudowłosą, która tylko wzruszyła ramionami:
- Też bym wzruszyła ramionami, ale tak się składa, że jedno jest lekko stłuczone. - mruknęła Jaye, a blondynka z ledwością pohamowała śmiech. Do końca drogi szła uśmiechnięta od ucha do ucha, za co została skarcona przez starszą stażem kobietę. Kiedy stanęły przed drzwiami z tabliczką "TOMOGRAFIA" Jaye spojrzała z wyrzutem na dwie pielęgniarki i powiedziała:
- Nie jestem wariatką. - Ruda weszła do środka, a blondynka nerwowo spojrzała na Jaye i szybko powiedziała:
- Lekarze nie pozwalają nam się do ciebie odzywać i kazali nam cię tu przywieźć, ponieważ sądzą, ze możesz mieć złośliwego guza, który powoduje.. - Nie skończyła mówić, gdy zza drzwi wychyliła się cała postać neurochirurga, a za nim postać rudowłosej kobiety, która jak się okazało także była lekarzem, a nie pielęgniarką. Blondynka uśmiechnęła się do Jaye pokrzepiająco, kiedy przejeżdżała przez drzwi. Nie wiedziała, czy jej to pomogło, ale poczuła niezwykłą ulgę, że nie siedzi w tym sama.

- Znaleźliście coś? - Usłyszała donośny głos swojego ojca, a później ledwo słyszalny głos matki. Otworzyła delikatnie jedno oko - wszyscy byli skupieni na osobie lekarza, więc nikt nic nie zauważył. Cała trójka wraz z Arturem stała przy drzwiach i całkiem głośno lamentowali o sprawie mózgu, który jest całkowicie zdrowy i nie muszą w nim grzebać.
     Najwyraźniej wszyscy myśleli, że dziewczyna śpi, a ona nie miała ochoty wyprowadzać ich z błędu.
- Chcieliśmy przenieść ją na psychiatrę, ale nie mamy ku temu podstaw. Tomografia nie wykazała żadnych niewłaściwości. - Powiedział spokojnie lekarz, lecz po chwili Artur wybuchnął i krzyknął wściekły:
- To jak wytłumaczycie jej dziwne zachowanie?!
-Arturze John! Lekarze wiedzą co robią. - Krzyknęła oburzona do szpiku kości matka, która karcącym wzrokiem wpatrywała się w lekarza, który nawet nie zainterweniował.
- Najwyraźniej nie. - Mruknęli równocześnie ojciec Jaye i Artur. Dziewczyna otworzyła oczy i spojrzała niespokojnie na Artura, który to zauważył i poprosił niemo o zamknięcie oczu. Spełniła jego prośbę i po chwili usłyszała:
- A co jeśli chodzi o bransoletkę? - Ciało dziewczyny od razu zareagowało i już po chwili zaczęły się drgawki. Oczy zaszły jej mgłą i już po minucie widziała tylko kolorowe plamki, które z szybkością lamparta przesuwały się w tę i z powrotem ustępując miejsca lekarzom. Kiedy jej stan wrócił do normy zobaczyła osłupiałych rodziców, zirytowanego już lekarza oraz nieco uradowanego sadystę - Artura. Wiedział dokładnie, że to się zacznie i był dumny, że udało mu się coś udowodnić. Lekarz poprosił go o ponowienie pytania, lecz ten zignorował go i schylił się do dziewczyny
- Przepraszam, chciałem coś sprawdzić. - Pocałował ją czule w usta, a ona wyszeptała:
- Drań. - Artur uśmiechnął się nonszalancko i zwrócił się do lekarza:
- Jaye nie chce więcej badań. Pragnie tylko wrócić do domu. - Dziewczyna spojrzała na rodziców - ojciec jak gdyby nigdy nic nie słyszał wystukiwał wiadomość na swoim telefonie, a matka? Jej przerażone oczy mówiły wszystko. Nagle jej usta zacisnęły się w wąską kreskę i zaciskając zęby, powiedziała:
- Nie możesz... - Dziewczyna nie dała jej skończyć, gdyż miała już dość ciągłego podejmowania decyzji za nią. Nie była już w końcu dzieckiem. Mogła sama decydować o swoim losie i co zrobi w danej chwili.
- Mogę, mamo i chcę. - Powiedziała w stronę matki, po czym zwróciła się do lekarza, mówiąc:
- Proszę mnie stąd wypisać, doktorze. - Lekarz pokiwał głową na znak zgody i wyszedł zirytowany, że taka medyczna zagadka ucieka mu właśnie ze szpitala. Rodzice skierowali się w stronę recepcji, żeby podpisać jakieś papiery, a Jaye poszła do łazienki, żeby przebrać się w swoje ciuchy, które przysłaniają tyłek. Kiedy wróciła do sali na łóżku leżała spakowana torba, a Artur stał przy oknie. Podeszła do niego i mocno wtuliła się w jego tors. Artur pocałował ją delikatnie w czoło i powiedział:
- Cokolwiek się teraz dzieje, Jaye Parsons jestem przy tobie i nigdy cię nie zostawię. - Podziękowała cicho i delikatnie musnęła jego wargi.